زمينه گرايي فرهنگي-اجتماعي:راه كار هويت بخش معماري و شهرسازي نمونه مورد مطالعه(شهر شوشتر نو) بر اساس نظريه نظم راپاپورت

با ورود جريان هاي فكري مدرن به معماري وشهرسازي معاصر ايران چهره ي شهرها و بناها دچار بحران هاي هويتي و فرهنگي شده است.نبود زيرساخت هاي فكري و تكنولوژيك در عرصه ي ساخت و ساز روز به روز بر شدت اين معضل مي افزايد.معماري و شهرسازي زمينه گرا بعنوان جنبشي نوين در پاسخ به اين نقصان سعي در تغيير راهبردهاي طراحي در شهرهاي داراي پيشينه ي تاريخي داشته است.آموس راپاپورت بعنوان يكي از متفكرين برجسته در عرصه ي انسان شناسي،توجه به اجتماع و فرهنگ را مهم ترين عامل در طراحي زمينه گرا تلقي مي كند.رساله ي پيش رو با بهره گيري از نظام چهارگانه ي طراحي فضا از ديدگاه راپاپورت به بررسي نمونه ي شهرسازي نوين،شهر شوشتر نو پرداخته است و از طريق تحليل نتايج بدست آمده در قالب تصاوير و جداول سعي در شفاف سازي راهبردهاي طراحي زمينه گرا با رويكرد اجتماعي-فرهنگي داشته است.تحقيق پيش رو از نوع كيفي بوده و روش تحقيق تحليلي-توصيفي مي باشد.نحوه ي دسترسي به اطلاعات كتابخانه اي و ميداني بوده كه از طريق مطالعه نمونه موردي تكميل شده است.