تحليل روايات قرآني بر اساس روايتشناسي لينتولت و نشانهمعناشناسي گرمس موردكاوي؛ داستان حضرت يوسف)ع(

از ابعاد شاخص ارتباط با مخاطب و كاركردهاي بلاغي كلام در قرآن مجيد كه به اعجاز اين كتاب آسماني مربوط مي شود، استفاده از قالب داستان، به ويژه داستان زندگاني انبياي الهي است. در اين پژوهش سعي برآن است كه با روشي ساختاري، جنبههاي اعجاز داستان حضرت يوسف از اثر آيتالله مكارم شيرازي مورد بررسي و تحليل قرار گيرد. شيوههايي كه در » كتاب قصههاي قرآن « روش روايتشناسي « و » روش نشانهمعناشناسي گرمس « ، اين مقاله مبناي تحقيق قرار گرفته است؛ از طرفي با استفاده از روش روايتشناسي لينتولت، سطوح مختلف داستان را » لينتولت تجزيه كرده، روابط بين راوي، كنشگران و مخاطب تبيين ميگردد و از سوي ديگر، به كمك روش نشانه معناشناسي گرمس توليد معنا از طريق كشف موقعيتهاي روايي و طرحواره كنشگران يا - نحو روايت بررسي ميشود. اين الگوها علاوه بر مشخص كردن سطوح مختلف روايت، فراتر از يك تحليل ساده عمل كرده و جايگاه كنشگران و نقش آنها را به صورت ويژه نمايان ميسازند. جستار حاضر با بررسي اين الگوها و روابط ساختاري بين عناصر موجود در داستان حضرت يوسف، وجوه تمايز قصههاي قرآني را با ساير قصهها مورد مطالعه قرار ميدهد.