ادبيّت داستان هاي آيينيِ سيدمهدي شجاعي با تكيه بر اصل آشنايي زدايي

به طور مسلم تغيير نگاه از نگاه عادي به نگاه ادبي ممكن است در هر متن يا اثر ديده شود. تقريباً مي¬توان گفت درمتون نثر معاصر از جمله نثر آييني اين نگاه هنري كم و بيش وجود داشته است. سيدمهدي شجاعي از نويسندگان مشهور در قلمرو آييني است. دو كتاب برجسته او در اين حوزه يعني «سقاي آب و ادب »و«عشق،پدر وپسر» ،گستره اين تحقيق را در بر مي¬گيرد. سؤال اين پژوهش اين است كه داستان¬هاي ديني سيدمهدي شجاعي به عنوان نمونه آثار نثر آييني معاصر، چقدر چهار چوب هنري گرفته است و تا چه اندازه به ادبيت رسيده است؟ روشن است كه مقصود و معيار ما از ادبي دانستن، حضور صرف جمله¬هاي ادبي كم¬عمق در اين متون نيست بلكه نگرش هنري خالقان اين آثار به متون مذهبي، چندلايگي و ساختار و زبان ادبي اين آثار است. اين تحقيق، پژوهشي توصيفي_تحليلي است و روش گردآوري اطلاعات به شيوه اسنادي و بر پايه اطلاعات كتابخانه¬اي است. كه درآن، مختصات ادبي نثر سيد مهدي شجاعي به عنوان آثار داستاني برجسته در حوزه نثر آييني با تكيه بر يكي از اصول مهم ادبيت متن، يعني آشنايي¬زدايي بررسي و تحليل شده است. مطالعه آثار وي نشان مي¬دهد كه در حوزه آشنايي¬زدايي و غريبه¬سازي متن از شگرد¬هايي چون تغيير محوريت وصف، تصرف در محور هم نشيني، بيان¬هاي شاعرانه و صناعات ادبي، در هم ريختن روايت خطي و توازن آوايي بيشترين بهره را برده است. تقريباً مي¬توان گفت در آثار آييني سيد مهدي شجاعي روايت ادبي پا به پاي روايت ديني و تاريخي پيش مي¬رود و در بيشتر موارد ماهيت ادبي بر ماهيت تاريخي و ديني غلبه دارد. كه البته اين به معناي فروكاستن يك متن ديني از اصالت و حقيقت و تبديل شدن به يك اثر صرفاً ادبي نيست. شايد بتوان گفت قصد اين گونه نويسندگان مستند نويسي در چهارچوب آفرينشي زيبا با هدف باورآفريني در مخاطب است.