سياوش و پاتروكل شهيدان اسطوره اي شاهنامه وايلياد

سياوش در اسطوره هاي كهن آريايي مظهر گياه و سرسبزي است. مرگ جانگداز او فرا رسيدن سرما و افتادن گياه را خبر مي¬دهد. سياوش تجلي قالب اسطوره اي حقيقت «پيمان» در ارتباط با گوهر شهرياري است.او با مرگ آگاهانه خود ثابت كرد كه پيمان نگه داشتن در كار شهرياري امري ضروري است. سياوش برخلاف سهراب از بازي سرنوشت آگاه بود و مي¬دانست كه مرگ او در توران خواهد بود فقط از چگونگي آن بي¬اطلاع بود. اين چيزي است كه در درام به آن «آگاهي تراژيك» مي¬گويند. سياوش با وجود آگاهي از سرنوشت خود، كوششي براي رهايي و بازگشت به ايران نكرد، اين امر با موضوع رسالت گيومرثي او به عنوان بكي از نمونه¬هاي نخستين انسان ارتباط دارد زيرا رويش نوين زندگي از شهادت اوست. مرگ پاتروكل تجلي اسطوره شهادت در يونان باستان است. او سمبل وفاداري و مقاومت در ايلياد است. او به عنوان وفادارترين دوست آشيل زماني كه لشكر يونان در مرز شكست قرار مي¬گيرد با اجازه آشيل سلاح جاودانه او را مي¬پوشد و بر لشكر تروا مي¬تازد و در نهايت به دست هكتور كشته مي¬شود. در اين مقاله به بررسي شخصيت سياوش و پاتروكل، دو پهلوان نامدار شاهنامه و ايلياد مي¬پردازيم و به وجوه اشتراك و افتراق آنان اشاره خواهيم كرد. هدف از اين تحقيق بررسي چهره كليدي دو شخصيت حماسي ايران و توران است. اين تحقيق جنبه كاربردي داشته و روش آن بر اساس گردآوري اطلاعات كتابخانه¬اي و استفاده از شبكه¬هاي كامپيوتري است. روش تجزيه و تحليل اطلاعات نيز به صورت كيفي و مقايسه¬اي است.