شخصيت‌پردازي در آثار شهرنوش پارسي‌پور و زويا پيرزاد

داستان‌نويسي زنان علاوه بر پيوند با عرصه‌هاي ادبي، نشانه‌اي بسيار مهم از تحولات اجتماعي، فرهنگي و انساني بسيار عميق است كه طي صدسال گذشته در ايران رخ داده است. از آنجا كه وجوه شخصيت در كنار كنش داستاني يكي از مهم‌ترين مؤلفه‌هاي داستان‌پردازي است، مقالۀ حاضر سعي دارد شخصيت‌پردازي را بر اساس ويژگي‌هاي فردي و نقش طبقۀ اجتماعي در آثار دو نويسندۀ زن و معاصر ايراني به نام‌هاي شهرنوش پارسي‌پور و زويا پيرزاد بررسي كند و تأثير اوضاع سياسي و اجتماعي را در طول زمان بر جامعۀ زنان ايران آشكار سازد؛ همچنين به اين پرسش پاسخ دهد كه نوشتن افشاگرانه و دادخواهانۀ نويسندۀ زن معاصر در مورد مسائلي چون فقر، به ويژه فقر زنان و موقعيت فروتر آنان در جامعۀ مردسالار، رهاماندگي و وانهادگي زنان پس از طلاق و بي‌پناهي، چه شخصيت‌هاي نوظهوري را نشان مي‌دهد؟ نتايج نشان داده است، ورود زنان به دنياي داستان‌نويسي، واقعيت‌هاي زندگي آن‌ها را با نگاه زنانه با صراحت بيشتري در بن‌مايه‌هاي داستاني بازتاب داده است. زنان نويسنده دردآشناي واقعيت‌هايي هستند كه باورهاي ريشه‌دار سنتي درخصوص دختران و زنان جامعه را در تقابل با چالش‌هاي دنياي معاصر آن‌ها قرار مي‌دهد كه خود خالي از تأثير بافت سياسي و اجتماعي حاكم در اين آثار و چگونگي خلق شخصيت‌ها از سوي آنان نيست.