فانتزي در داستان هاي عاميانه منطقه خور و بيابانك

فانتزي در لغت به معني وهم و خيال است و در ساختار ادبي گونه¬اي است كه از عناصر خيالي و غير واقعي در آن به عنوان درون¬مايه¬ي اصلي استفاده مي¬شود. آثاري كه از واقعيت به دور است و با پناه بردن به نيروي تخيل، رويا، خواب و خيال سعي دارد، تصوير شگفت¬انگيز و نا آشنا را قانونمند جلوه دهد. خور و بيابانك به عنوان يكي از نواحي سرزمين كهن و متمدن ايران از نظر قصه¬هاي عاميانه پربار و غني است اگر چه نويسندگان و روايت كنندگان اين آثار معلوم نيستند، اما بعضي از قصه¬هاي عاميانه¬ي اين منطقه توانسته است با بهره¬مندي از عناصر تخيل حال و هواي گذشته، شيوه زندگي، طرز تفكر و گرايش فكري اين ديار را به خوبي نمايان سازد. اين پژوهش بر آن است، تا نخست نظري درباره¬ي فانتزي دهد، انواع فانتزي را معرفي كند، سپس با تحليل قصه¬ي آهو، به استخراج عناصر فانتاستيك و خيال¬پردازانه¬ي آن¬ها بپردازد تا حاصل كار را بتوان به همه¬ي داستان¬هاي خور و بيابانك تعميم داد.