بررسي تطبيقي سمبوليسم در نگرش صوفيانه جبران و سپهري

اين مقاله پژوهشي است تطبيقي ميان جلوه¬هاي سمبوليسم و نمادپردازي در نگرش صوفيانه جبران خليل جبران 1883–1931م شاعر و انديشمند لبناني و سهراب سپهري 1307-1359ش1928-1980م شاعر برجسته ادبيات معاصر فارسي. از آنجا كه نتصوّف و مكاتب فكري و فلسفي مشرق زمين، در فكر و زبان اين دو شاعر بازتاب گسترده و شگرفي دارد براي اين تحقيق برگزيده شدند. در اين نوشتار نگارنده سعي كرده است مقدار و چگونگي پيوند تصوّف با مكتب سمبوليسم به قدري تبيين كند. سپس به بررسي، تحليل و تطبيق نماد انسان كامل، زن، كوه و درد و رنج در نگرش صوفيانه دو شاعر پرداخته شده است. تلاش براي يافتن حقيقت با ايجاد فضايي رمزآلود و ايمان به خدايي كه همه جا در تجلي است از ويژگي¬هاي مشترك رويكرد صوفيانه دو شاعر است. استفاده از رمز با همه انواع گوناگون آن، گاه در واژگان و گاه در عبارات و مفاهيم و گاه نوعي نمادگرايي اسطوره¬اي، تاريخي و ديني از ويژگي¬هاي مشترك اين دو شاعر ناموَر فارسي و عربي است.