بررسي تطبيقي فلسفي اصالت بشر و برخي مباحث وجودي از ديدگاه مولانا و سارتر

غزليات در قرن بيستم ژان پل سارتر به بررسي ماهيت و وجود انسان تحت عنوان فلسفه اصالت وجود پرداخت. مولوي عارف بزگ قرن هفتم نيز در آثار خود مسايل وجودي انسان را مطرح كرده است. در اين مقاله¬ با بررسي مقايسه¬اي چند غزل از غزليات شمس و فلسفه¬ي اصالت بشر سارتر، به تطبيق جايگاه انسان در عرفان مولانا و فلسفه¬ي اصالت بشر اگزيستانسياليسم سارتر پرداخته¬ايم. پس از تحليل و بررسي ديدگاه¬هاي مولوي و سارتر در مورد جايگاه انسان در آفرينش و همچنين بررسي ماهيت و وجود انسان، به اين نتيجه رسيده¬ايم كه ديدگاه مولوي در ديوان شمس از جهاتي چون تقدم وجود بر ماهيت اين كه انسان خود را مي¬سازد و آزادي و اختيار انسان در انتخاب ماهيت خود با ديدگاه سارتر مشابه بوده اما از نظر جاودانگي و ازلي بودن روح انسان با نظر سارتر متفاوت است. مولانا انسان را ازلي و ابدي مي¬داند اما سارتر انسان را موجود پرتاب شده¬اي مي¬داند كه با مرگ به پايان مي-رسد.