بررسي تطبيقي مرگ و زندگي در اثار سهراب سپهري و كريشنا مورتي

هنگام آفرينش انسان، به همراه او دو پديده نيز متولد شدند: مرگ و زندگي. از ديرباز انسان ها به اين دو پديده، نظرگاهي خاص ابراز داشته اند و هميشه برايشان قابل تامل بوده و درباره چستي و ماهيت اين دو با يكديگر به بحث و جدل مي پرداخته¬اند. از اين بين ديدگاه¬هايي ديني¬اي كه حول اين دو پديده به وجود آمد، يكي نگرش عرفا و متصوفه به اين دو پديده است. اينان كساني بودند كه به تبيين ماهيت اين دو پديده پرداختند و به مرگ و زندگي نگاهي غير از نگاه¬هاي متعارف داشتند. از ديد آنان مرگ، تولد دوباره است و زندگي، تمرين و آمادگي براي مرگ. از جمله كساني كه در دوره معاصر چنين ديدگاه و نظري نسبت به مرگ و زندگي ارائه دادند سهراب سپهري و جيدوكريشنامورتي هستند. در پژوهش حاضر پس از اشاره¬ مختصري به زندگي آن دو، به تبين زندگي و مرگ و مفهوم شناسي آن پرداخته شده است و سپس به بررسي بازتاب و تطبيق اين دو پديده در آراء و آثار ايشان قلم رانده است.

During the creation of man, two phenomena were born with him: death and life. From ancient times people have expressed a special view of these two phenomena And they are always contemplative for them, and they discuss the cyst and the nature of the two with each other. From this, the religious views that arose around these two phenomena are one of the mystical and ethical attitudes towards these two phenomena. These were the ones who explained the nature of these two phenomena and looked at death and life with a look other than conventional ones. From them, death is a rebirth, and life, practice, and preparation for death. Among those who have given such a perspective on life and death in the contemporary era are Sohrab Sepehri and Jidokriṣinamurti. In the present research, after a brief mention of their lives, the life and death, and its conceptualizations are explained. And then examines the reflection and adaptation of these two phenomena in their opinions and works.