بررسي تطبيقي مضامين نوگرايي در سروده هاي جميل صدقي الزهاوي و فرخي يزدي

روابط فرهنگي، اقتصادي و نظامي ايرانيان با اعراب به روزگار ساسانيان بازمي¬گردد و با ظهور اسلام اين تعاملات گسترده¬تر گرديد و در دوره¬هاي مختلف تاريخي فراز و فرودهايي را پشت سر نهاده است. دوره نهضت در عراق و انقلاب مشروطه در ايران و آشنايي مردمان اين دو كشور با فرهنگ و تمدن غرب، موجب تحول در عرصه¬هاي سياسي و اجتماعي دو ملّت گرديد و روشنفكران بيرق تجدّدخواهي را در ابعاد گوناگون به اهتزاز درآوردند. از پرچمداران نوگرايي در عراق، مي¬توان جميل صدقي الزهاوي و در ايران، فرخي يزدي را نام برد. الزهاوي داراي آثار منظوم و منثور است كه مضامين شعري وي زن، آزادي، وطن، علم¬گرايي و ... مي¬باشد. او خود را مصلح مي‌دانست و هدفش اصلاح جامعه بود. فرخي يزدي نيز به سبب روح آزادي¬خواهي¬اش متحمل رنج¬هاي فراواني شد. وي به شاعر لب¬دوخته معروف است. او نيز به مسائلي همچون آزادي، وطن، علم و... توجه دارد. پژوهش حاضر ¬كوشيده¬است با رويكرد مكتب فرانسويي به بررسي تطبيقي مضامين نوگرايي درسروده¬هاي اين دو شاعر بپردازد. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي¬دهد كه نوگرايي در اشعار الزهاوي در قالب و مضمون مي¬باشد، اما در اشعار فرخي فقط در مضمون است. مهم¬ترين مؤلفه¬هاي مشترك نوگرايي در سروده¬هاي اين دو شاعر عبارت است از: آزادي¬خواهي، حقوق زن، علم¬گرايي، ستايش وطن و استعمارستيزي با اين تفاوت كه مضامين حقوق زن، نوگرايي و علم¬گرايي در اشعار الزهاوي و ستايش وطن و آزادي¬خواهي در سروده¬هاي فرّخي يزدي از بسامد بيشتري برخوردار مي¬باشد.