بررسي خود و ديگري در شعر فروغ فرخزاد

مسئله خود و ديگري از مباحثي هست كه در حوزه نقد ادبي مورد توجه قرار گرفته است.ويژگي هاي اساسي يك شخص كه او را از ديگر اشخاص متمايز مي كند خود را تشكيل مي دهد، و خود در كنار ديگري مفهوم و معنا پيدا مي كند و به عبارتي وجود هيچ خودي بدون در نظر گرفتن ديگري يا ديگران امكان پذير نيست و رابطه اي كه بين اين دو مفهوم برقرار است بر پايه ي تعامل يا تقابل بين اين دو شكل مي گيرد و اين تعامل يا تقابل سبب اين مي شود كه مرز بندي بين خود و ديگري آشكار گردد. در اين نوشتار سعي براين است خود در اشعار فروغ فرخزاد مورد بررسي قرار گيرد و اينكه اشعار او تحت چه شرايط و ساختار اجتماعي و ويژگي و تجربه هاي فردي شكل گرفته است و اينكه در تعامل يا تقابل با ديگري يا ديگران چگونه رابطه اي داشته است و درنهايت منجر به چه تحولي در ادبيات معاصر ايران گشته است.