معيار كشف زبان ادب: بررسي ديدگاه دكتر صفوي درباره تمايز زبان ادب از زبان خودكار

تفكيك ميان زبان ادب و زبان خودكار پرسشي جدي در قلمرو مطالعات ادبي تلقي مي‌شود؛ چرا كه تكرار حضور شگردهاي آفرينش ادبي در هر دو قلمرو، سبب دشواري در شناسايي دقيق ژانرهاي ادبي از زبان خودكار مي‌گردد. از اين‌رو لازم است ملاك‌ها و سنجه‌هايي ارائه شود تا بدانها يك متن در بوته آزمايش قرار گيرد و شعر يا ناشعر بودن آن مشخص گردد. دكتر صفوي با رويكرد زبان‌شناسي و معناشناسيْ پرسش چيستي تمايز زبان ادب و زبان خودكار را مي‌كاود. وي ارجاع به جهان ممكن را وجه تمايز مي‌انگارد و در اين‌باره به استدلال مي‌پردازد. اين جستار بر آن است نوع رويكرد و نتيجه وي را بررسي و رخنه‌هاي موجود در آن را از طريق تحليل استدلال‌ها و نتايج آن نشان دهد. نتايج به دست آمده نشان ‌مي‌دهد: 1. نگاه صرف زبان‌شناختي به ادبيات مواجه با تحويلي‌نگري است 2. ارجاع به جهان ممكن نمي‌تواند معيار درستي براي تمايز بين دو زبان ادب و خودكار تلقي شود.