بزم و طرب و آيين هاي آن در اشعار غنايي قرن چهارم و پنجم

انسان¬¬¬ها از ديرباز به مناسبت¬¬¬¬¬هاي مختلف، جشن¬هايي برپا مي¬كردند و به شادي و سرور مي¬پرداختند. بزم¬ها مجالسي بودند كه براي عيش و شادماني در بارگاه سلاطين و بزرگان برگزار مي¬شد و برپايي آن آداب و رسوم خاص خود را داشت. باده¬نوشي و رامشگري از اركان برگزاري بزم¬ها بودند، ساقيان مسئول شادخواري و مي¬گساري حاضرين بودند و مطربان و مغنيان با آلات و اسباب خود به بزم¬ها رونق و صفا مي¬بخشيدند. شاعران وابسته به دربارها نيز سروده¬هاي خود را همراه با نواي موسيقي خنياگران مي¬خواندند. اشعار شاعراني چون رودكي، عنصري، فرخي سيستاني، منوچهري، مسعود سعد سلمان، فخرالدين گرگاني و اميرمعزي مملو از شادي و طرب و توصيه به شاد بودن است كه انعكاسي از زندگي واقعي آنان است. جشن¬هاي ملي و باستاني ايرانيان و اعياد ديني و مذهبي، فرصتي طلايي براي هنرنمايي شاعران به شمار مي¬رفت و ايشان با سرودن قصايد هم به مدح ممدوحشان مي¬پرداختند و هم عيد را تبريك و تهنيت مي¬گفتند، پادشاهان نيز با دادن انعام و صله¬هاي گزاف از آنان تشكر و قدرداني مي¬كردند. در قرن¬هاي چهارم و پنجم، از ميان جشن¬هاي ملي، نوروز، مهرگان و سده و از اعياد مذهبي، عيد فطر و عيد قربان بيشترين اهميت را دارا بودند و اين جشن¬ها هر ساله با شكوه هر چه تمامتر برگزار مي¬شد و آيين¬ها و رسوم آن¬ها با دقت اجرا مي شد. در اين مقاله آيين¬هاي برپايي بزم¬ها و جشن¬هايي كه در اشعار غنايي هفت شاعر سرآمد قرن چهارم و پنجم، به آن¬ها اشاره شده است، بررسي گردد.