پاسداري زبان فارسي در حوزه قانونگذاري

زبان فارسي يكي از كهن¬ترين و استوارترين وسايل پيوستگي ايرانيان و كشورهاي فارسي¬زبان است. زبان فارسي ركن استوار هويت و فرهنگ و وحدت ملي ايران مي¬باشد كه از 2500 سال پيش شكل گرفته و به عنوان ملاك اشتراك ملتي ديرينه تلقي مي¬شود. اما از آنجا كه زبان مانند يك ارگانسيم زنده است كه دائم در حال تغيير و تحول است، مي¬بايست به گونه¬اي هدايت شود تا ضمن اينكه خودش حفظ شده فرهنگ و وحدت ملت نيز بواسطه آن حفظ گردد. يكي از مهمترين ابزار حفظ و انتقال زبان به نسل¬هاي آينده قوانين و مقررات هستند. قوانين كه بيشتر امور مردم از لحظه تولد و چه بسا قبل از آن تا دم مرگ را تحت تاثير قرار داده و تنظيم مي¬نمايند و از طرفي الزام¬آور بوده و داراي ضمانت اجرا است مي¬تواند، در صورتيكه در نگارش آن زبان فارسي پاسداري گردد به نوعي در حفظ زبان فارسي در جامعه نيز تاثير عميقي داشته باشد. متاسفانه عليرغم اهميت خاصي كه به زبان فارسي داده مي¬شود پاسداري از آن چندان مورد توجه قانونگذار قرار نگرفته است. هر چند قانون منبع بكارگيري اسامي، عناوين و اصطلاحات بيگانه در اين خصوص وضع شده و دولت نيز آيين¬نامه اجرايي آن را وضع كرده است، و تمامي اشخاص اعم از اشخاص حقوق خصوصي و اشخاص حقوق عمومي را از بكارگيري واژه¬هاي بيگانه منع كرده، ولي ضمانت اجراي چنداني براي آن در نظر نگرفته است و بيشتر تضمين¬هاي اجرايي آن متوجه اشخاص خصوصي است و در باب تكاليف نهادهاي دولتي و از جمله نهادهاي وضع قوانين و مقررات چندان اثربخش نيست و لازم است تا توجه بيشتري از جانب مقننه، آنهم حداقل در حوزه قانونگذاري كه به عنوان متون رايج در كشور است و همه با آن سر و كار دارند بشود.