پديدارشناسي عشق در انديشه‌ي مولوي و فرخي

در تاريخ ادبيات فارسي، پديده‌ي عشق با رويكردهاي گوناگوني مورد التفات شاعران و نويسندگان واقع شده است؛ بنابراين مي‌توان گفت كه «عشق» در آثار شاعران و نويسندگان متفاوت ادب فارسي، پديداري در راستاي جهان‌بيني آن‌ها داشته است و درواقع با قرارگرفتن در زاويه‌ي نگاه هر شاعر و نويسنده‌ي فارسي، پديده‌ي عشق و ساير ملزومات آن در راستاي ديدگاه همان شاعر و نويسنده مورد ارزيابي قرار گرفته است. نمونه‌اي از اين رويكردهاي دوگانه به عشق در نگرش دو شاعر فارسي، «مولوي» و «فرخي»، نمود يافته است. از اين رو نگارندگان اين مقاله بر آنند تا با بررسي شواهدي از آثار هر يك از اين دو شاعر، دوگانگي رويكرد آن‌ها به «عشق» را بررسي كند و جهان‌بيني‌هاي مطابق با حوزه‌ي فكري هر يك از اين دو شاعر درباره‌ي اين پديده را تحليل نمايند. اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به‌پيش رفته، در روند آن،‌ اين نتيجه حاصل شده است كه عشق، به‌عنوان متعلق شناخت فرخي و مولوي متناسب با گفتمان اجتماعي عصر هر يك از اين دو شاعر نمود يافته است.