جاودانگي در ميزباني كهن اشتراك اديان و عرفان

ادب و مهمان دوستي يكي از خصايص برجسته فرهنگ شرقي و بخصوص فارسي زبانان و ايرانيان است. آداب و آيين اين ويژگي در ديوان هاي شاعران و متون نثر و سفرنامه هاي سياحان و نوشته هاي مستشرقان بنحو شايسته بازتاب يافته است. نگارنده در مقالة حاضر آهنگ آن دارد به پيشينة اين خصيصة ارزنده در اديان ابراهيمي- يهوديت، مسيحيت، اسلام- و نوشته¬هاي پهلوي و اسناد كهن و استمرار و تعميق آن در متون عرفاني بپردازد و در حد توان سعي دارد نشان دهد اين صفت نيكو از كهن اعتقادات مشترك اديان ابراهيمي و كيش زرتشتي است. در گسترة اين پژوهش كتابخانه اي نگارنده صرفاً به ارتباط معني دار و نويد بخش ميزباني و رستگاري پرداخته است. اگر چه در زمينة مهمان نوازي آثار ارزشمندي نگاشته شده است با استقصاي نگارنده در اين موضوع خاص يعني توجه به نقاط مشترك و وحدت بخش اديان و عرفان كه يكي از ضرورتهاي روزگار ماست پژوهشي انجام نشده است. باتوجه به اهميت موضوع، نگراني هميشگي از نيستي و سرنوشت واپسيني كه گريز ناپذير است و همه را در مي يابد نوشتة حاضر كوشيده است بر پاية يافته هاي ديرين دري بروي يكي از كهن ترين آرزوهاي بشر يعني دست يابي به «زيست جاودانه» و والاتر بگشايد.