تعليم و تربيت كودك از منظر قابوسنامه عنصرالمعالي كيكاووس

در بيش‌تر‌ فرهنگ¬هاي لغات، فرهنگ اصطلاحات و يا شرح¬هايي كه بر برخي متون نوشته شده، تركيب كنايي «آب دندان»؛ به معناي «گول»، «احمق»، «ساده¬دل» و يا حريفي كه بتوان به آساني بر او غلبه كرد، معنا شده¬¬است. يعني در حقيقت، بيش‌تر به وجه منفي اين كنايه توجه داشته¬اند. از آنجا كه اين معنا؛ با توجه به بافت جمله و انسجام معنايي برخي ابيات، درست به نظر نمي¬رسيد، به بررسي نمونه¬هايي از اين كنايه در متون نظم كلاسيك پرداخته¬ايم. بررسي تركيب كنايي «آب¬دندان» در معناي برق و درخشندگي دندان زيبايي انگيزه¬ي اصلي نگارش اين مقاله ‌است. تركيب كنايي مزبور هميشه به معناي گول و احمق نيست و در مواردي با معناي ديگر از اين تركيب مواجه مي¬شويم كه از ديد فرهنگ¬نويسان و شارحان متون پنهان مانده يا كم‌تر به آن پرداخته شده¬¬است. «آب¬دندان» در بسياري از متون ادبي، در معناي درخشندگي و صفاي دندان زيبايي و عموماً در وصف زيبايي معشوق فراوان به كار رفته¬ تا جاي كه بعضي از شاعران مشهور مانند خاقاني، كنابه مذكور را هيچگاه در معني گول و احمق به كار نبرده¬اند.