بررسي راهكارهاي اجرايي براي تبديل سامانه هاي آبياري باراني كلاسيك به آبياري موضعي با نوارهاي آبياري

استفاده توام از امكانات سيستم هاي آبياري باراني براي تبديل موقت آنها به سيستم هاي آبياري موضعي چندين سال است كه در مجامع مختلف علمي - اجرايي مطرح مي باشد و نظرات متفاوتي در رابطه با آن ارائه شده است . در ايران ، تا كنون اين مسئله در سطح وسيع مورد توجه و استفاده قرار نگرفته و ديدگاه هاي مبتني بر مزايا يا معايب آن متنوع مي باشد كه دامنه اي وسيع از مسائل طراحي و اجرا تا مسائل اقتصادي و اجتماعي و زيست محيطي را شامل مي شوند. در هر حالت، به نظر مي رسد با توجه به روندكاهش منابع آب كشاورزي در كشور، توجه به اين مساله در آينده نه چندان دوراجتناب ناپذير شود.در اين مقاله راهكارهاي تبديل سيستم هاي آبياري باراني كلاسيك ثابت به سيستم هاي آبياري موضعي با نوارهاي آبياري tape و برخي از محدوديت ها و امكانات آن بررسي شده و پيشنهادهايي براي بهبود استفاده تلفيقي از اين سيستم ها ارايه شده است . با توجه به كمبود منابع آبي و ضرورت افزايش راندمان آبياري، به نظر مي رسد مجهز كردن سيستم هاي آبياري باراني به تجهيزاتي كه بتوانند در مواقع لزوم آن ها را به سيستم هاي آبياري موضعي تبديل كنند ، ضرورت دارد و بهتر است در حد امكانات ملي موجود ، مد نظر قرار داده شوند