برآورد تبخير و تعرق مرجع روزانه در مناطق نيمه‌مرطوب در شرايط كمبود داده‌هاي هواشناسي

تبخير و تعرق مرجع (ETO) در تعيين كارايي مصرف آب از اهميت زيادي برخوردار است. محققان به منظور يافتن مدلي مناسب براي برآورد كاربردي ETO در مكان‌هاي بدون ايستگاه و مكان‌هاي داراي ايستگاه هواشناسي با متغيرهاي كم، در سراسر جهان مشغول تحقيق هستند. بر همين اساس هدف پژوهش حاضر روش‌شناسي برآورد بهينه ETO براي دو وضعيت فوق براي مناطق نيمه‌مرطوب است. ايستگاه‌ هواشناسي ياسوج (نيمه‌مرطوب) به‌عنوان ايستگاه اصلي و 20 ايستگاه‌ در محدوده صفر تا 300 كيلومتري از ايستگاه اصلي به‌عنوان نزديك مشابه و غيرمشابه و دو ايستگاه مشابه خارج از 300 كيلومتر نيز به‌عنوان دور در نظر گرفته شد. ETO بر اساس سه سناريوي مديريت داده‌هاي هواشناسي 1- محلي 2-محلي- خارج محلي و 3- خارج محلي در قالب مدل‌هاي هارگريوز (HR)، پريستلي-تيلور (PT) و مك‌كينك (MK) به‌صورت معمولي و واسنجي‌شده (calib.) و سه مدل ANFIS براي تمام ايستگاه‌ها برآورد گرديد و درنهايت بهترين مدل و مناسب‌ترين مديريت معرفي شد. نتايج نشان داد كه سناريوي 2 بهتر از 3 و 1 است، ميانگين سرعت باد، ارتفاع از سطح دريا، فاصله از ايستگاه اصلي و شرايط همسان يا غير همسان آب‌وهوايي روي كارايي مدل‌ها مؤثر بود. به‌طور كلي براي سناريوي 1 مدل‌هاي PT و HR، براي سناريوي 2 در ايستگاه‌هاي نزديك مدل PT calib، براي سناريوي 2 ايستگاه‌هاي دور همه مدل‌ها، براي سناريوي 3 در ايستگاه‌هاي نزديك مدل PT قابل توصيه بودند و براي سناريوي 3 در ايستگاه‌هاي دور هيچ مدلي مناسب نبود. در مجموع مي‌توان دو مدل PT و PT calib به‌عنوان مدل‌هاي عمومي در همه شرايط معرفي كرد.