بررسي الگوي مصرف آبهاي سطحي حوزه آبخيز براي كشاورزي (مطالعه موردي : اراضي پائين دست سد البرز، حوزه آبخير بابلرود)

با توجه به رشد جمعيت، گسترش صنعت و كشاورزي، بالا رفتن سطح بهداشت و رفاه عمومي، سرانه منابع تجديد شونده رو به كاهش يافته است. آب مصرف زراعي از طريق منابع آب سطحي حوزه آبخيز بابلرود با سطح 150كيلومتر مربع، مقدار 314ميليون مترمكعب جمع آوري ميشود . علاوه بر منابع ياد شده، به لحاظ دو منظوره بودن شبكه آبياري پيش‌بيني گرديده، كه حدود 15 درصد آب مصرفي اعم از سطحي و زيرزميني مجدداً به شبكه باز گردد حجم آب برگشتي 2/40 ميليون مترمكعب برآورد مي‌گردد. برنج و مركبات دو محصول استراتژيك و عمده در سطح حوزه آبخيز بابلرود هستند، برنج بمساحت 18562هكتار و مركبات بمساحت 2315 هكتار ميباشند، كه مقدارمصرف آب براي دو كشت برنج و مركبات تحت دو شرايط مورد بررسي قرار گرفته اند، نتيجه نشان داد كه نياز آبي هر هكتار شالي در اراضي دشتي در شرايط موجود برابر 11200 مترمكعب، و در شرايط طرح9690 مترمكعب و در ارتفاعات برابر 10380 مترمكعب مي باشد، باغ مركبات در هر هكتار در شرايط موجود 3687 مترمكعب ولي در شرايط طرح 3065 مترمكعب تعيين گرديد. در اين رابطه، راندمان آبياري منابع آب سطحي براي كشت برنج ، درشرايط طرح برابر 3/74 درصد و براي مركبات در شرايط طرح 55/87 درصد برآورد گرديد. و همچنين شاخص كارايي توليد ( الگوي مصرف آب ) بر اساس نتايج مدل براي كشت برنج kg/m3 85/1و براي مركبات kg/m3 69/1 نسبت به شرايط موجود تعيين شده است