اثر روش­ كشت و ميزان آب آبياري بر كارايي مصرف آب و عملكرد ذرت دانه­اي در حاجي­آباد

به منظور ارزيابي اثرات سطوح مختلف آب آبياري و نحوه كاشت بر عملكرد و كارايي مصرف آب ذرت دانه­اي رقم سينگل كراس 704، آزمايشي در مزرعه ايستگاه تحقيقات كشاورزي حاجي آباد با موقعيت عرض جغرافيايي ʹ19 و ˚28 وطول ʹ55 و ˚55 طي سال­هاي زراعي 1391 و 1392 انجام شد. آزمايش در قالب طرح بلوك­هاي كامل تصادفي بصورت كرت­هاي خرد شده با سه تكرار انجام گرفت. روش كشت به دو صورت (كف جوي و روي پشته) بعنوان كرت­ اصلي و ميزان آبياري در سه سطح ( 60، 80 و 100 درصد نياز آبي با استفاده از تبخير تشت كلاس­آ ) بعنوان كرت فرعي در نظر گرفته­شد. روش آبياري، قطره­اي نواري با دور سه روز در ميان بود. نتايج سال اول آزمايش به دليل شرايط نامساعد جوي قابل استفاده نبود، لذا بحث و تحليل نتايج بر اساس داده هاي سال دوم آزمايش انجام شد. بر اساس نتايج سال دوم آزمايش، بيشترين عملكرد مربوط به روش كشت كف جوي به مقدار9874كيلوگرم در هكتار بدست آمد، اما با وجود اختلاف 1042 واحدي با عملكرد روي پشته (8832كيلوگرم در هكتار) اختلاف معني داري بين آنها مشاهده نشد. برهم­كنش دو فاكتور اعمال شده بر كارايي مصرف آب معني دار شد. با افزايش مقدار آب آبياري ميزان عملكرد و كارايي مصرف آب، بطور معني‌داري افزايش يافت. همچنين با افزايش ميزان آبياري، كارايي مصرف آب در روش كشت كف جوي افزايش و در روش كشت روي پشته كاهش يافت. اما با كاهش سطح آبياري اين روند برعكس شد، بطوريكه در سطح آبياري 60%، كارايي مصرف آب به طور معني داري در روش كشت روي پشته با مقدار 938/1 كيلوگرم بر مترمكعب 437/0 واحد بيشتر از كشت كف جوي با كارايي مصرف آب 501/1 كيلوگرم بر مترمكعب شد