ارزيابي روش هاي تعيين كسر آبشويي براي مديريت آبياري با آب شور

با توجه به اهميت آبياري در توليد محصولات كشاورزي و محدوديت منابع آب در مناطق خشك، آبياري با آب شور يك گزينه براي رفع كمبود آب مورد نياز است. استفاده از آب با سطح شوري بالا جهت آبياري مزراع باعث تغليظ آب خاك منطقه ي ريشه از طريق تبخير- تعرق آب خالص گشته و اين امر سبب افزايش غلظت نمك در آب هاي سطحي و زيرزميني در مناطق خشك و نيمه خشك جهان مي گردد. از طرفي آبياري با آب شور نياز به كاربرد آب اضافي براي آبشويي نمك ها از منطقه ريشه دارد تا از تجمع بيش از حد نمك كه توليد بالقوه محصول گياهان را كاهش مي دهد جلوگيري كند. بنابراين بايستي يك تعادل بين استفاده بيشتر آب براي كنترل شوري خاك و استفاده كمتر آب براي حفاظت از كيفيت آب هاي زيرزميني از آبشويي آلاينده ها و نيز تامين آب قابل دسترس بيشتر براي كاربري هاي ديگر وجود داشته باشد. رويكردهاي متداول در حالت همگام كسر آبشويي را بيش از حد تخمين مي زنند. در اين پژوهش به تعيين كسر آبشويي با روش هاي متداول در شرايط همگام و هچنين روش بيلان املاح خاك براي آب آبياري با شوري هاي مختلف و مقايسه نتايج حاصل از كاربرد اين روش ها جهت ارزيابي روش هاي تعيين كسر آبشويي براي مديريت آبياري با آب شور پرداخته شد. نتايج نشان داد كه با جايگزين نمودن روش هاي پويا با روش هاي حالت همگام مي توان از توسعه بيش از حد شوري در خاك جلوگيري نمود و كسر آبشويي كمتري نيز به كار برد. با توجه به اين كه در روش بيلان املاح خاك شرايط گياه و محيط با ورود تبخير- تعرق فصلي گياه و نيز تاثير بارندگي جهت تعديل عواقب شوري در نظر گرفته مي شود، مي توان به نوعي آن را يك روش شبه پويا دانست