انـديشه علمي در طراحي

زمينه هاي فكري و قدرت تفكر طراح در حين فرآيند طراحي از جمله مباحثي است كه امروزه تحت تاثير روان شناسي شناخت گرايي مطرح مي باشد. گونه هاي فكر كردن و رويكردهاي اتخاذ شده از سوي طراح نقش مستقيمي در فرآيند تفكر سير از سوال به جواب داشته و نتيجه آن در محصول طراحي مشهود مي باشد. در اين بين توجه به دستاوردهاي علم بر انديشه و تفكر طراح و نتيجتا بر طراحي و اثر معماري امري غير قابل انكار است. اينكه تفكر و روش اندشيدن طراح، چگونه بر طرح تاثيرميگذارد و جايگاه روش علمي در اين فرايند چيست ما را ملزم نمود ضمن بيان چيستي انديشه و روش انديشيدن علمي به بررسي جايگاه آنها در طراحي بپردازيم. اگر علم را مجموعه اي از دانستني ها و يا معلوماتي دانست كه بر اساس تجربه و يا آزمايش كنترل شده و منظم به دست مي آيد، روش دست يافتن به چنين معلوماتي را نيز مي توان روش علمي دانست. مي توان اينگونه بيان نمود كه انديشه علمي مبتني بر پژوهش علمي و روش علمي است. در باب رابطه بين علم و طراحي دو موضوع « علم در طراحي » و « روش طراحي علمي » مطرح مي شود. علم در طراحي مربوط به روش هاي منظم و منطقي دستيابي به اطلاعات لازم در طراحي، انتظام بخشي به اطلاعات و نتيجه گيري از آنهاست، اما تنظيم و تشخيص قواعد و روش هاي طراحي به منظور دستيابي به راه حل هاي ممكن مربوط به روش هاي طراحي علمي مي گردد.