تبيين تاثير متقابل شناسه هاي محيط-رفتار بر بهينه سازي الگوي مسكن در محيط‏هاي مسكوني تاريخي

هدف اين مقاله بررسي تاثير متقابل محيط- رفتار بر بهينه سازي الگوي مسكن تاريخي است. بناهاي تاريخي مسكوني در ايران قسمت بزرگي از بافت شهرها را تشكيل مي. سكونت را مي‏توان به دليل ايجاد عميق‏ترين ارتباط بين انسان و محيط، بعنوان معرفي كننده‏ي هويت و شكل دهنده‏ي تفكرات و رفتارهاي انساني دانست. پيوند بين انسان و محيط باعث ايجاد حس تعلق به مكان و بوجود آمدن ماهيت محيط شده و رفتارهاي انسان را شكل مي‏دهد. مطابق با نظريه ي احتمال گرايي در روانشناسي محيطي، رفتار و محيط بر يكديگر تاثير مي گذارند و يكديگر را تغيير مي‏دهند. اگر محيط مناسب ايجاد رفتاري نباشد قطعا رفتار مد نظر در آن اتفاق نمي افتد. محرك هاي محيطي در مسكن معاصر باعث ايجاد تنش، اضافه بار محيطي و استرس مي شوند. بنابراين جهت اصلاح رفتار و كاهش اضافه بار محيطي و استرس ناشي از آن بايد محيط مسكن معاصر را اصلاح كرد يا به الگوي پاسخده گذشته در فضاهاي مسكوني بازگشت. به نظر مي رسد با بررسي رفتار و نيازهاي انسان معاصر در محيط هاي تاريخي و تامين نيازها، با ايجاد فضاهايي پاسخده مي توان در جهت اصلاح رفتار انسان و سكونت در فضاهاي با هويت قدم برداشت. در اين پژوهش با بررسي شاخص هاي مسكن تاريخي (فضاي پاسخده گذشته) و تبيين مفاهيم رفتاري و نيازهاي انسان به ارتباط اين سه موضوع پرداخته خواهد شد تا پاسخگويي فضاهاي تاريخي به نيازها و تاثير آنها بر رفتار در جهت بهبود الگوي سكونت و آسايش شناخته شود. نتيجه ي پژوهش در قالب مدلي ارتباط اين سه موضوع را نشان مي دهد كه مي توان از آن جهت شناخت و بازآفريني الگوهاي طراحي در مسكن تاريخي ايران استفاده كرد.