تجلي مفهوم تعاملات اجتماعي از محلات سنتي تا مجتمع¬هاي بلندمرتبه مسكوني معاصر

با افزايش جمعيت و رشد فزاينده شهرنشيني و همچنين پيشرفت تكنولوژي، الگوي توليد بلندمرتبه را مي توان از مهم ترين تحولات فرآيند اسكان بشر در شهرها به شمار آورد. امروزه مجتمع هاي مسكوني، اولين و مهم ترين مركز اجتماع فرد پس از خانه و خانواده محسوب مي شود چرا كه اين مجتمع ها جايگزين محلات قديمي شهري گشته است؛ از آنجا كه روابط اجتماعي يكي از موارد ضروري در سلسله مراتب نيازهاي مازلو مي باشد، بي توجهي به آن و درنظر نگرفتن پيامدهاي روان شناسي آن در مجتمع هاي بلندمرتبه مسكوني، مي تواند زندگي فردي و اجتماعي ساكنين را با مشكلاتي مواجه سازد. هدف از اين مقاله بررسي جايگاه تعاملات اجتماعي در محلات مسكوني و خانه هاي سنتي و مقايسه آن با جايگاه تعاملات اجتماعي در مجتمع هاي بلند مرتبه مسكوني مي باشد. امروزه با تغيير شكل محلات مسكوني به مجتمع هاي بلند مرتبه مسكوني، بسياري از فضاهاي شهري اجتماعي مردم حذف گرديده و با جايگزين شدن واحدهاي كوچك آپارتماني به جاي خانه هاي سنتي ايراني، حياط ها، ايوان ها، هشتي و درگاه تنها به راهرويي منتهي به چند واحد آپارتماني بدل گشته است؛ فضاهاي روابط و تعاملات ميان همسايگان به حداقل ممكن رسيده و نمي توان انتظار تعاملات اجتماعي عميقي از ساكنين مجتمع هاي بلند مرتبه مسكوني داشت.