معناداري زندگي و هم‏ سازگاري ساحات انسان

معناداري زندگي وابسته به حضور مؤلفه هاي ويژه اي در زيست انسان است. مساله اصلي در اين ميان آن است كه اخذ سازوكارها و الگوهاي خاص مي تواند در ارتقاي اين معناداري موثر باشد. از ميان اين سازوكارها، مساله هم سازگاري ساحات زيست انسان اهميت بنيادين در معنابخشي به زندگي دارد. در اين جستار تلاش مي شود نقش تاثيرگذار هم سازگاري ساحات در معناي زندگي تبيين شود. ساحات زيست انساني در سه قلمرو درونيِ: باورداشت ها، هيجانات، و تصميمات و دو قلمرو بيرونيِ: كردار و رفتار، و سخن و گفتار قابل تقسيم بندي است. در هر پنج قلمرو، شاخص هاي ويژه اي قابل طراحي است: ابتناي بر واقعيت هاي بنيادين در ساحت باورها، هم سازگاري با دل بستگي بنيادين در ساحت هيجانات، رعايت حقوق فردي و فرافردي در ساحت تصميمات؛ و اخلاقي زيستن و التزام به آن در دو ساحت بيروني شاخصه هاي كلان محسوب مي شود. هم گرائي اين پنج ساحت و شاخصه هائي آن، زمينه ساز زندگي معنادار و واگرائي آنها بسترساز زدايش يافتگي و فرسودگي زندگي مي شود. اين جستار با رويكردي تحليلي تلاش مي شود به تبيين ساحت-هاي وجودي انسان، سازگاري آنها و ارتباط آن با معناي زندگي پرداخته شود. زندگي دين دارانه در تحقق دادن و حيثيت پشتيباني به اين شاخص-ها نقش فزآينده اي دارد و از اين رو مي توان ادعا كرد دين داري با معناداري زندگي با توجه بدين مؤلفه ها ارتباط وثيق دارد.