مقايسه تحليلي معناي حيات بشري از ديدگاه فردريش نيچه و ابن سينا

همواره يكي از پرسشهاي بنيادين پيشروي هر انساني كه در نظام هماهنگ جهان، روزي متولد شده و روزي هم زندگيش به وسيله مرگ پيمانه مي شود، پرسش از فلسفه و معناي زندگي است. در اين راستا بررسي و مقايسه نظرات فريدريش نيچه به عنوان يكي از نمايندگان برجسته فلسفه پست مدرن غربي و ابن سينا به عنوان يكي از پيشتازان در عرصه فلسفه سنت اسلامي مي تواند منحصر به فرد و قابل توجه باشد. نيچه نظريه معروف نيست انگاري و خلق دائمي ارزش هاي جديد به جاي ارزش هاي گذشته را مد نظر قرار مي دهد و تا جايي پيش مي رود كه وي انساني را كه با توجه به نظريه اراده معطوف به قدرت، و بنابر استعدادها و توانمندي هاي كاملا ذاتي و دروني و بدون هر گونه تبعيت از آرمان هاي از پيش طراحي شده رفتار كند فرا انسان مي نمايد. بر همين مبنا نيچه با آرمان زهد و تقوا و آخرت انديشي به عنوان آرمان و هدف اساسي حيات انساني به مخالفت بر مي خيزد و تمام سعي و تلاشش با ارائه نظريه معروف مرگ خدا بر جايگزيني تفاسير طبيعي به جاي تفاسير ما بعد الطبيعي از معناي زندگي است. اما به نظر مي رسد ابن سينا در نقطه متقابل و متعارض چنين تفكري، نظريه فراطبيعت گرايانه در باب معناي زندگي ارائه مي كند. بر اين اساس زندگي همواره هنگامي معنا دار خواهد بود كه انسان با رغبت و تلاش و شور و هيجان مداوم به دنبال كشف غايت نهايي باشد. چنين غايت و هدفي به واقع همان خداوند است. بدينسان سير فكري شيخ الرئيس، هبوط نفس از عالم علوي و اسارتش در عالم مادي و تلاش دوباره براي رهايي و اتصال دائمي با عقل فعال است. لذا بر همين اساس شاهد خواهيم بود كه معناي زندگاني در نظر ابن سينا با جاودانگي نفس، وجود خداوند ،قدرت معرفتي عقل و امكان تكامل انسان تا مقام اتصال دائمي به عقل فعال پيوند خورده است