دستيابي به معناي زندگي در پرتو حيات طيبه

انسان همواه به دنبال معناي زندگي خويش بوده است.دغدغه‌ي معنا يا دغدغه دستيابي به يك زندگي معنادار، يكي از اساسي ترين دغدغه هاي وجودي آدمي است كه از اعماق وجود او برمي‌خيزد.انسان از آن جهت كه موجودي متفكر و پرسشگر است از چرايي هستي خود سؤال مي‌كند. نگاه ديني به معناي زندگي معمولاً اين پرسش را با مبناي غايت انگارانه و بر محور خدا مطرح مي‌كند.در اين نحوه نگاه غايت نهايي انسان كه در واقع رسيدن به حياتي طيبه است با غايت خداوند هماهنگ است تا انسان به معناي زندگي دست يابد. معناي هر چيزي حكايتگر يك لايه ظاهري و لايه ‌اي باطني براي آن است؛ به عبارت ديگر معنا چيزي است كه در باطن يك بيان يا عمل نهفته است و بايد كشف گردد و معنا به نوعي با نظام اعتقادي و اهداف يك عمل خاص رابطه دارد.از آنجا كه دين اسلام چشم اندازي جامع از هستي ارائه مي‌كند نشان مي‌دهد كه رابطه ظاهر جهان با باطن آن رابطه معناداري است به گونه اي كه جهان آشكار جلوه اي از معنايي است كه در باطن جهان مخفي شده است، و بين پذيرش و باور به وجود خداوند با معنادارشدن زندگي پيوند پايدار و آشكاري وجود دارد و نزديك ترين زندگي كه سرشار از معنويت است آن حيات طيبه اي است كه اخلاق الهي درآن جاري است . اين مطالعه كه به روش تحليلي- توصيفي انجام شده است سعي دارد به معرفي مؤلفه ها و لوازم حيات معنوي بپردازد و چگونگي دست يافتن انسان به معنا و هدف زندگي را نشان دهد و به او كمك كند تا بعد معنوي حيات خويش را درك كند و همزمان به آرامش دست يابد و به واسطه معنادار شدن حياتش زندگي او از پوچي و سرگرداني بيرون آيد .