معناي زندگي در پرتو حيات طيّبه، سكينه الهيّه و شيدائي عرفاني

نوعي اززندگي، موقتي، آميخته با رنج و غم و ناكامي با نيازهاي ضروري طبيعي آميخته با نور و تاريكي. نوع ديگر زندگي، با لذتهاي جاودانه، با آرمانهاي متعالي آميخته با نور درخشان و بهجت پايدار. نوع اول غريزي با هدايت عقل معاش تحقق مي يابد و نوع دوم انساني با راهنمائي هاديان الهي، احكام شريعت، قواعد طريقت و اصول عرفاني. حقيقت زندگي همراه ابتهاج دائمي ناشي از سكينه الهي شيدائي درلقاء الله با ظهور اسماءجمال معنا مي يابد. اوج آن، فناء در اسم الله الاعظم بوده و مقام معراجيّه احمديه درمرتبه قاب قوسين كه براي سالكين و اولياء الله نيز مقدور بوده و مرتبه اَو اَدني فقط در جايگاه محمديه با احتساب كلّنا محمد براي معصومين نمايان مي شود. شواهدي از آيات كريمه، احاديث، درموضوع نقش شيدائي و وصال به محبوب مطلق وجود دارد. نهايت آن، آرميدن درحضرت رحيميّه و استقرار في مقعد صدق عند مليك مقتدر فهو في عيشه راضيه ميسّر ميگردد با ظهور اسم هَيَمان. زندگي عارفانه دائم البسط و بهجت توحيدي. آنگاه تمام تمنيّات، راز و نياز، نداري و نزاري، تنهائي درد هجران، وصول به سكينه و حيات و مهمتر از همه خوشي جاودانه در نوع مطلقش، ارمغان زندگي عارفانه، عاشقانه توحيدي در زندگي زميني مي باشد. واژگان كليدي: زندگي، دنيا، توحيد، عرفان، عشق، آرامش ، بهجت