معناداري زندگي بر اساس تعاليم اسلامي

يكي از مسايل مهم و بنيادين دين اسلام كه در حقيقت بيانگر ابعاد اجتماعي اين دين مبين نيز هست، توجه به زندگي اين جهاني و معنا دار كردن آن است و آنچه در اين بين ذهن انسان را به خود سخت مشغول كرده تفسير جهان و پديده هاي هستي جهت رسيدن به «حياتِ معقول بشري» است. فلسفة حيات بشري با دو اصل بنيادين وتنيده از اضداد - امور مادي و معنوي - آغاز مي شود و فراموش كردن و ناديده گرفتن يكي از اين اصول مانع سير تكاملي او در حيات معقول اين جهاني است. انسان در بدو ورود به اين جهان هستي با دو اصل بنيادين مادي و معنوي در عالم هستي رو در رو است و خواه نا خواه اين دو اصل بنيادين را بايد تجربه كند. ليكن انسان گاهي به سبب دلبستگي هاي شديد به امور اين جهاني و عالم مادي اصل ديگر را كه عالم معني است فراموش كرده و تنها به اصل ديگر يعني زيستن در اين جهان مادي مي انديشد. از ديدگاه اصول و تعاليم بنيادين اسلامي اين نگرش يك سويه به حيات، موجب عدم تعادل در زندگي شده و معناداري آن را نفي مي كند. با اين كه در باب حيات معقول و معنوي بشر نحله ها و مذاهب مختلف اسلامي به ابراز نظر هاي گوناگون پرداخته اند ليكن در اين ميان تعاليم و معارف شيعه با تبيين اصل مفهوم « امامت و ولايت » مي كوشد كه با نگرشي ديگر گونه به مفهوم حيات بشري و ابعاد دو گانه آن، زندگي روزمرة انسانها و حيات مادي و معنوي آنان را بر اساس مقام والاي امامت و ولايت و تحت ارشاد و راهنمايي هاي آن متعادل و معنا دار نمايد. از آنجا كه يكي از اهداف فرهنگ غربي دين گريزي و سست كردن اين انديشه بنيادينِ ديني و اعتقادي است، در اين نوشته ضمن بررسي اين مساله نگاهي اجمالي نيز به كتاب گرانسنگ « امامت و رهبري » استاد شهيد مطهري من باب استحسان خواهيم داشت و برخي از ديدگاه‏هاي او را تشريح خواهيم نمود .