نقش دعا در بازيابي معناي زندگي از ديدگاه امام علي(ع) در نهج البلاغه

عبادت و پرستش خداوند يكتا يكي از اصول تعليماتي پيامبران الهي است كه در دين مقدس اسلام بايد آن را سرلوحه ي همه تعليمات دانست.از آنجا كه هيچ قوم و ملتي را نمي توان يافت كه از فرهنگ و عقايد ديني در هر نوعش تهي باشد لذا دعا و نيايش را بايد از اعتقادات قلبي انسان به شمار آورد. حضرت علي (ع) مظهر عبادت، نيايش و ارتباط قلبي با خداوند متعال است كه آثار آن را مي توان در رفتار، كردار، كلمات و خطبه هاي ايشان مشاهده كرد آن بزرگوار با سخنان گران قدر خود، به اهميت و جايگاه عبادت و نيايش در بازيابي معناي زندگي اشاره مي كنند كه چگونه وصل بودن به معبود ازلي مي-تواند انسان را از منجلاب هاي زندگي بيرون كشد و به وادي خوشبختي و كمال برساند زيرا بي نياز مطلق تنها اوست و انسان با روي گرداني از غيرش و در حالت خضوع و عجز است كه مي تواند نياز خود را در برابر او ابراز نمايد. در اين تحقيق با بهره گيري از روش توصيفي_تحليلي تلاش بر اين است كه با توجه به سخنان حضرت علي (ع) در رابطه با عبادت (دعا و نيايش) معناي زندگي را بازيابي كرد و نقش كليدي آن را در زندگي متعالي نمايان ساخت.