بررسي و تحليل تطبيقي مرگ و معناي زندگي از ديدگاه ملاصدرا و هايدگر

پرسش از معناي زندگي و جاودانگي انسان قدمتي به بلندي طول عمر انسان دارد از نظر حكيم ملاصدارا مرگ به دو گونه اخترامي و ارادي اتفاق مي افتد كه در نوع اول در سير تكاملي نفس،بدن توان مشايعت با آن را ندارد و نفس بدون جسم ظاهري بقا مي يابد در نوع دوم،مرگ با اراده و اختيار آدمي تحقق يافته و يك نوع دوري از تعلقات بدني و نفسانيات انساني است باتوجه به مباحث فلسفي صدرالدين همچون، تجرد نفس، حركت جوهري، حدوث جسماني و بقاي روحاني نفس، مرگ به معني«قطع و پايان زندگي» نيست، بلكه« آغاز زندگي جاودانه ي ديگري» است وي معتقد است كه زندگي انـسان متناسب با درجهٴ او از ارزش برخوردار است. مرگ در نگاه هايدگر يك واقعه فيزيكي، تجربي يا زيستي نيست، بلكه مرگ انديشي ندايي است دروني كه به حالت ترس آگاهي ظاهر مي‌شود و امري شخصي است هيچ كس نمي تواند از ديگري مردن را بستاند انسان، تنها با مرگ است كه« هستي غير اصيلش» به «ساحت اصيل» در مي آيد و مرگ، حدّ پايان زندگي اوست.هايدگر بر اين باور است كه زندگي داراي معناست و اين معني ،وظيفه اي است كه سازنده ي «ماهيّت» انسان است.اين پژوهش بر اين است به تحليل تطبيقي موضوع مرگ و معناي زندگي از نگاه اين دو فيلسوف بپردازد.