زندگي در پرتو فقه اجتماعي

با بررسي زندگي متعالي انسان و مطالعه راه هاي رسيدن به جايگاه والاي انسانيت در نظام هستي، معرفتي بدست مي آيد كه براي رسيدن به آن، بايد مجموعه اي از بايسته هاي دين و فقه را در مسير زندگي انسان رعايت كنيم و اين بايسته ها غير از از فقه فردي و عبادي است و در قالب فقه اجتماعي قابليت شناخت و تحقيق را دارد. اسلام بدنبال تربيت انسان اجتماعي و متعالي است كه با پرورش در چارچوب زندگي وارد جامعه شده و نقش صحيح خود را در آن به درستي ايفا كند. با نگاهي به فقه شيعي اين مهم به دست مي آيد كه فقه فردي بدليل پرداختن به بعد فردي انسان از تربيت و رساندن انسان به قله معرفت و كمال اجتماعي ناتوان مي باشد لذا ابعاد فقه اجتماعي كه تا به امروز كمتر به آن پرداخته شده است در تربيت انسان اجتماعي كاملا مشهود و مملوس است. از ديدگاه اسلام انسان موجودي اجتماعي است و تربيت در زندگي بايد معطوف به جامعه باشد لذا براي تربيت اين موجود، بايسته هايي را درنظر گرفته است تا در كنار مسائل عبادي و فردي به تربيت اجتماعي انسان نيز بپردازد تا جامعه توحيدي انسان هاي تربيت شده در فقه اجتماعي بتواند مشكلات خود را حل كند. ناديده گرفتن فقه اجتماعي و عمل به فقه فردي در زندگي، انساني تك بعدي تربيت مي كند كه در حل مشكلات اجتماعي و مديريت مسايل اجتماعي به بن بست خواهد رسيد و خود عامل ايجاد مشكل در جامعه خواهد بود .