زندگي صوفيانه يا عارفانه؟

چگونگي نگاه به دين و مذهب و رفتار عملي بر اساس آن يكي از مقوله هاي مهم در جامعه امروز و كشورهاي اسلامي است. امروز بشر بيشتر از گذشته نياز به دين و معنويت را در خود احساس مي كند و راه رهايي از معضلات فرهنگي و اقتصادي، بيكاري، طلاق، بالا رفتن سنّ ازدواج و پائين آمدن سنّ طلاق، ناهنجاريهاي اجتماعي يا آسيبهاي اجتماعي (روابط نامشروع، رابطه دختر و پسر، اعتياد به قليان، سيگار و مواد مخدّر، خشونت، خودكشي)، امراض روحي و رواني و بسياري از امراض جسمي، بازگشت به دين و معنويت است. لذا سال1979 ميلادي (1357هـ.ش) سال آغاز برنامه جديد براي بشر و سال آغاز معنويت دانسته شد. اهميت مباحث عقيدتي بويژه تصوف و عرفان آشكار است و در پي آن بوديم تا در اين پژوهش مختصر حقيقت تصوّف و عرفان را از منابع اصيل اسلامي يعني كلام خداي متعال و معصومين عليهم السلام، از لابلاي آيات قرآن و احاديث استخراج و بيان كنيم و پس از تعريف و بيان نظرات بزرگان در موارد اشتراك و افتراق تصوّف و عرفان و يا يكسان دانستن آنها، نتيجه گرفتيم كه در مسير قرب الهي كه هدف نهايي خلقت بشر و بعثت انبياست تصوّف و عرفان يكي است و عرفان حقيقي همان عرفان قرآني است. و پير و مرشد ما در مسير تهذيب نفس و ثمره تهذيب نفس يعني كسب معرفت -كه دو مقصد تصوّف بود- چهارده معصوم اند و در رتبه بعد علماء وارسته. در ادامه چند راهكار نيز ارائه داديم. پس از تأكيد بر اتّحاد سه گانه نخبگان، مردم و مسئولين، در اصلاح معنويت جامعه و ترويج و تقويت اعتقادات صحيح، نهايي ترين راهكار، تقويت ايمان است و پرهيز از تقليد كوركورانه از نسخه هايي كه سرچشمه از قرآن و سنّت ندارد.