فرهنگ و همزيستي مسالمت آميز در آموزه‌هاي ديني

گاهي همزيستي مبتني بر كرامت انساني در جامعه بوسيله عوامل واقعي يا خيالي مورد تهديد واقع مي‌شود. اين در حالي است كه فرهنگ وحياني مبتني بر عقلانيت برهاني، انسان را در ساخت حيات طيبه‌اي كه خداوند متعال نويد آن را به مؤمنين داده است، به سلاح تدبير مجهز مي‌نمايد. حكمفرما شدن آموزه ديني «كرامت انساني» در شئون مختلف يك جامعه، نه تنها باعث افزايش توانايي شهروندان ( به عنوان اشخاص حقيقي يك جامعه) و حكومت‌ها (به عنوان اشخاص حقوقي يك جامعه) براي رعايت ارزش‌هاي مورد پذيرش طرفين، احترام به شخصيت انساني افراد و رعايت حقوق اجتماعي، سياسي، اقتصادي و فرهنگي آنها در سطوح مختلف محلي، ملي و بين المللي مي‌گردد، بلكه اين فرهنگ به عنوان جزئي از اخلاق اجتماعي آن جامعه بدل مي‌گردد. به عبارت ديگر محصول اين فرهنگ، روابط اجتماعي عادلانه و مبتني بر احسان و احترام متقابل ميان افراد انساني خواهد شد. هدف اين پژوهش كوشش در جهت تبيين نگاه آموزه‌هاي وحياني و سنن نبوي و علوي به همزيستي مسالمت آميز و نقش آن در تعالي اجتماعي انسان و جامعه مي‌باشد. نتيجه‌اي كه از اين پژوهش حاصل مي‌شود اين است كه هر قدر فرهنگ اصيل اسلامي در جامعه بيشتر گسترش يابد، مردم از نظر فرهنگي در افق بالاتري قرار مي‌گيرند و همزيستي مسالمت آميز بين افراد آن جامعه بيشتر شده و به رحمت خدا نزديك‌تر مي‌شوند ، و از حيات دنيوي‌شان بيشتر لذت برده و به حيات طيبه نائل گشته و در آخرت نيز از رحمت خدا بهره‌مند خواهد شد .