نقش فرهنگي تعامل وحدت گرايانه علي (ع) در برخورد با خلفا

افزايش سريع جمعيت شهرنشين و گسترش افقي شهرها در مناطق پيرامون، بسياري از جوامع را بر آن داشته كه توجه به مسكن را بعنوان يكي از اولويت هاي مهم برنامه هاي توسعه ي خود، قرار دهند. به دنبال اين پديده، آپارتمان نشيني، رشد فزاينده اي در اين جوامع داشته است. در كشور عزيزمان ايران كه با رشد جمعيت مثبت روبروست، به ويژه بعد از انقلاب و گسترش شهرنشيني و افزايش تقاضا براي مسكن، مردم به زندگي در آپارتمان روي آورده اند. از آنجا كه آپارتمان نشيني در جامعه ي ايران، پديده اي نوظهور بوده و از طريق جوامع ديگر وارد كشورمان شده است، بايد فرهنگ متناسب با آن نيز در بين مردم نهادينه شود. ما در اين تحقيق سعي كرده ايم تا بايسته هاي فرهنگي در اين نوع زندگي را بيان كنيم. اين فرهنگ، اعم از فرهنگ مكتوب و غير مكتوب مي باشد. در مورد فرهنگ مكتوب، مي توان مثال به قانون آپارتمان نشيني زد كه رعايت اين قانون، خود نوعي فرهنگ آپارتمان نشيني در بين اعضاي يك مجتمع آپارتماني مي باشد. شايان ذكر است كه اسلام نيز در اين باره، نظرات قابل توجهي دارد كه متناسب با بحث، به آنها خواهيم پرداخت. در رابطه با فرهنگ غير مكتوب، تعهداتي وجود دارد كه اعضاي مجتمع با توافق يكديگر آن را وضع كرده و ملزم به رعايت آن مي باشند و تمرد از آن، نوعي بي فرهنگي محسوب مي شود.