ترجمه گفتمان دراماتيك: بررسي نمايشنامه گيشه اثر ژان تارديو

اصطلاح گفتمان دراماتيك به طور كلي به مشخصههاي كلامي و غيركلامي نمايش ميپردازد، و ترجمه گفتمان دراماتيك به طور دقيق و جزئي به معناي ترجمهي گفتارهاي موجود در يك نمايشنامه است. اين نوع گفتمان علاوه بر توجه به كنشهاي موجود به عنوان ويژگي مهم و اساسي تئاتر به حضور مداوم سه عنصر گوينده، شنونده و مخاطب نيز توجه ويژهاي دارد. بديهي ست كه ترجمه نمايشنامه، مترجم را با چالش انتقال معنا و همچنين انتقال ساختار روبهرو ميكند، زيرا مترجم غير از متني كه در اختيار دارد ملزم است توجهي ويژه اي به ترجمه كنشهاي گفتاري موجود در نمايشنامه و همچنين به قابليت اجرايي آن داشته باشد. هر نمايشنامه ارتباطي تنگاتنگ با چگونگي اجراي آن دارد و تسلط مترجم با توجه به موفقيت اجراي نمايشنامه سنجيده خواهد شد. دريافت مفهوم گفتمان دراماتيك نيز در زبان مقصد از ديگر دغدغههاي موجود در چنين آثاري ست، از اين رو امروزه ترجمه براي تئاتر فراتر از ترجمه ادبي قرار ميگيرد. يكي از ويژگيهاي تئاتر معاصر تاثير نوع بيان ديالوگ است، در اين بين آثار ژان تارديو را نميتوان از اين قاعده مستثني كرد. اين نويسنده فرانسوي با استفاده از واژگان، پرده از ويژگيهاي مبهم زبان برداشته است و با بكارگيري كنشها و لحن گفتار اهميت ارتباط غير كلامي در نمايشنامه را به تصوير ميكشد. در خلال اين پژوهش قصد داريم پس از ارائه معنايي جامع از گفتمان دراماتيك، تشريح مشكلات پيش روي مترجم در ترجمه اين نوع گفتمان به بررسي چالشهاي ترجمه نمايشنامه گيشه اثر ژان تارديو، بر پايه مطالعه موازي و تحقيقي بپردازيم.