معرفي دو الگوي تدريس مشاركتي در تدريس علوم و معارف اسلامي

امروزه آموزش معلمان و يادگيري دانش آموزان بسيار حرفه‌اي شده و روش‌هاي آموزش نيازمند پاسخگويي به پيچيدگي نيازهاي آموزش – يادگيري است. بر همين اساس الگوهاي تدريس و بخصوص الگوهاي تدريس مشاركتي ابزارمهمي براي پاسخگويي به اين نياز هستند. الگوهاي تدريس مشاركتي، رويكرد مناسب براي استفاده از تفكر و تحقيق را در اختيار معلمان و دانش آموزان قرار مي‌دهند و دانش آموزان را به گفتگو، جستجو، تفكر و آموزش يكديگر فرا مي‌خوانند. بنابراين با توجه به نياز جامعه امروز به افراد متفكر و خلاق از يك سو و توجه به برنامه درسي ملي و اهميت تدريس علوم و معارف ديني و تربيت افراد متخصص، متعهد از سوي ديگر، نياز به بكارگيري الگوهاي تدريس مشاركتي بيشتر به چشم مي‌خورد. الگوهاي گوناگوني در يادگيري مشاركتي معرفي شده اند كه از بين آنها الگوي مديريت آموزش خود راهبر و الگوي جيگ ساو منطبق برنياز و اصول آموزش حكمت و معارف ديني است. بنابراين در اين مقاله سعي شده است تا به اختصار اين دو الگو و چگونگي اجراي آن معرفي شده و مزاياي اجراي اين دو روش بررسي گردد.