نور و رنگ در مثنوي معنوي مولوي

نور در تمام اديان مورد احترام و مقدس بوده است. قرآن، خداي عالم را به نور تشبيه كرده است. سورۀ مباركۀ نور مهم ترين مشخصۀ نور را در آيين اسلام بيان مي دارد. عرفا و حكما تأويل هاي بسياري از اين آيه كرده اند. آن ها ظلمت را، نبـودِ نـور مي دانند. رنگ ها از نور منشعب مي شوند بنابراين همان گونه كـه نـور مقدس است، رنگ ها نيـز قابليت آن را دارند كه داراي معاني مقدس و عرفاني باشند. شعرا در اشعار خود براي خداوند، سعادتمندان گمراهان و...رنگ هايي قايل شده اندكه برخي از آن ها برگرفته از اقوال عرفاست.در اين مقاله سعي شده است آراء متفكران اسلامي در مورد نحوۀ صدور كثرت از وحدت و تعبير وتفسيرآنها در مورد سورۀ نور بيان شود و با مصداق هاي نور در اشعار مولانا مقايسه گردد. به گواهي شاهد مثال ها مولانا با آراء متفكران اسلامي در مورد آيۀ نور موافق است؛ اما در مورد رنگ ها او از اين واژه ها صرفاً به عنوان تمثيلي براي بيان حالات فكري و عقايد خود استفاده كرده است.