تجلي آيات قرآن در ديوان كليات شمس تبريزي

اشارات و تلميحات در ادبيات فارسي،به وسعت خود ادبيات گسترده است.باري فهم ظرايف و دقايق اشعار و عبارات مخصوصاً در متون طراز اول در گرو فهم اشارات است و هرچه در اين زمينه آشنايي بيشتر و عميق تر باشد،خواننده لذت بيشتر خواهد برد و تناسبات مختلف بين كلمات و معاني را بهتر در خواهد يافت. كليات شمس مشتمل بر قصائد،غزليات،مقطعات فارسي ، عربي ، ترجيعات و ملمعات است.در ديوان كبير اقتباس،اشارات ، تلميحات آيات قرآني،قصص قرآني،احاديث،روايات،ادعيه،اصطلاحات صوفيانه،كنايه،ضرب المثل و...پرداخته شده است. شعر عرفاني كه با ظهور دو شخصيت بزرگ يعني سنايي و عطّار به طور مدوّن و دقيق پا به عرصه وجود گذاشت.با ظهور و وجود شخصيت بي نظير و متعالي مولانا به نهايت كمال و ترقي خويش دست خواهد يافت و مولانا توانست كه به قله رفيع آن صعود نمايد كه حتي بعد از او نيز همچنان براي تمامي قرون و نسل هاي انساني،به عنوان يك قله تسخير ناپذير،مختص به او باقي ماند. از نظر موضوع و محتوا،بخش عظيمي از ديوان شمس را ديدگاه و انديشه هاي عرفاني فرا گرفته كه مولانا اين گونه مضامين را بازباني شيرين و صميمي،و نه خشك و زاهدانه بيان ميكند.و از آنجا كه زبان مولوي،حكايت از تجربيات پاك دروني او دارد،كاملا بر دل ها مي نشيند.در اين مقاله به اشارات و تلميحات آيات قرآن كريم بر ابيات كليات شمس تبريزي پرداخته شده است.