اتّحاد و همبستگي در اشعار ملك الشعراء بهار

بررسي اتّحاد و همبستگي در اشعار بهار، با نگاهي توصيفي و تحليلي، هدف پژوهش حاضر است. اتّحاد و همدلي به معناي بشر دوستي و گسترش پيوند هاي عميق انساني، از جمله مباحثي است كه پهنه و گسترۀ زبان و ادب فارسي را به خود اختصاص داده و در اشعار بسياري از شاعران نامدار، در نهايت انسجام و شيوايي، بيان گرديده است. در اين ميان نقـش بهار چشمگير بوده است و مي توان جلوه هايي از اتحاد و همبستگي را در اشعار اين شاعر فرزانه يافت. در اين پژوهش كه بر اساس روش كتابخانه اي و سندكاوي صورت گرفته است، اشعاري كه متضمن معنا و مفهوم اتحاد است، در شعر شاعر مزبور مورد تحليل و بررسي قرار گرفته است. در پايان نتيجه به دست آمده اين است كه شرايط اجتماعي و سياسي قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم و رخدادهاي اين دوره باعث شد، تا اتّحاد و همبستگي و پرداختن به امور جامعه و مردم، بخش مهمّي از حوزۀ تفكر سياسي - اجتماعي اين شاعر عصر مشروطه باشد. اين دعوت به همدلي، تنها در سطح ملي و قومي مطرح نشده بلكه گونه هاي مختلف اتحاد كشورهاي مسلمان، هم زبان و حتي اتحاد ملل شرق و با ديدي وسيعتر، اتحاد تمامي انسانهاي كره خاكي در شعر او نمود يافته است.