نا اميدي و بدبيني در اشعار شاعران خراسان قديم

نوميدي و بدبيني ، التهابي روحي و عاطفي و از عَناصِر متداول در ساحت عقلي و عاطفي انسان‌هاست. به نظر مي‌رسد غالب افراد هر جامعه، از هر صنف و طبقه‌اي كه باشند در معرض ابتلا به اين دو عارضه قرار مي‌گيرند. ليكن بدبيني و نوميدي شاعران و متفكران به علت رقت احساس و دقت انديشه‌شان عميق‌تر و التهاب آنها دردناك‌تر است.در ادبيات كلاسيك ايران رگه‌هايي ملايم و گاه تند از يأس و بدبيني در آثار شاعران از روزگاران كهن تا عصر جديد ديده مي‌شود.در اشعار شاعران خراسان قديم نيز اين موضوع وجود دارد تا جايي كه درون مايه اصلي شعر برخي از آنان بدبيني و نوميدي است. از آنجا كه زمينه‌هاي اين التهاب در آنها متفاوت است بنابراين اين پديده (يأس و بدبيني) در روحيات آنها امري نسبي و داراي درجاتي از شدت و ضعف است. چنانچه رباعيات حكيم عمر خيام اعتراضي صريح تر و شعر ناصر خسرو نقدي ملايم تر دارد ليكن هيچ كدام داراي بدبيني مطلق نيستند.