كنكاشي در ايجاز و اطناب به عنوان دو مؤلفه ي بلاغي در داستان رستم و اسفنديار

ايجاز و اطناب از مهمترين نكات موثرسازي كلام بليغ در ادبيات عرب و عجم است. براي هر كدام از اين ها، زمينه هايي در كتاب هاي بلاغي مي توان به دست آورد بايد پذيرفت كه با وجود يكسان نبودن همه ي آن موارد، اغلب اشتراكات چشمگيري دارند. هدف اين مطالعه بررسي اين مهم؛ يعني موارد ايجاز و اطناب در داستان رستم و اسفنديار فردوسي و اغراض ثانويه ي آن ها بوده و به دنبال اين است تا بيشتر معلوم نمايد كه آيا فردوسي در اين داستان به ايجاز گراييده يا اطناب و چرا؟ نتايج به دست آمده از داده ها، معلوم مي كند كه اين سازنده ي كاخ بلند از نظم فارسي، در اين داستان، رويكرد اطناب را بر ايجاز ترجيح داده و به دليل رعايت مقتضاي حال و وضعيت داستان تلاش نموده تا با اين شيوه ي بلاغي تاثير بيشتري بر خوانندگان گذاشته و آن ها را اقناع نمايد. ضمناً از موارد اطناب، كاربرد دو مورد ايضاح بعد از ابهام و بدل، بر ديگر زمينه هاي اطناب پيشي گرفته است.