حجّت خراسان و شعر تقليدناپذيراو

حكيم ناصرخسرو يكي ازشاعران نامدار وصاحب سبك درشعرفارسي است كه توانسته است شعررادريك فضاي انتقادي خاص ، كاملاًدرخدمت مقاصداخلاقي وترويج مذهب ودانش به كارگيرد؛ زيرااومعتقداست كه تمام زشتي ها ي جامعه ، ريشه درناداني دارندوجهالت وحماقت همان بي ديني ؛ يعني پيروي ازمذهبي غيرازمذهب اسماعيلي (فاطمي) است.ولي علي رغم اين برجستگي، شيوة شعري او نتوانسته است تابه امروز به صورت چشمگير موردتقليدفارسي گويان ديگرقرارگيرد.ازدلايل اين امرمي توان به قرارگرفتن درشرايط زماني ومكاني وفكري خاص، انتقادات تندهمراه با برندگي شمشيرزبان، استعمال الفاظ مستهجن ، تضادگوئي هاي وي دربرخوردباسرنوشت، مدح وتمجيداز خلفاي فاطمي وسايرمسائل عيني وذهني، خودستائي ها، نوع نگرش او به اقشار مختلف مردم و پيروان مذاهب ديگر، طرح مسائل دشوارفلسفي وسوالات وشبهات بي پاسخ، عدم پايبندي كامل او به انديشه واصول مذهبي و... اشاره كرد. نگارنده‌ در اين مقاله كوشيده است با بررسي ديوان اين حكيم نامي، با استشهاد به شواهدي چند، باارائة تصويري ازسبك وافكارشخصي وي به تحليل زبان شعري و به علل تقليدناپذير ماندن شيوة او بپردازد.