مولوي وسروران بي كفايت( تصويرحاكمان وعاملان نالايق درداستان هاي طنزوانتقادي مثنوي)

حضرت مولانا از برجسته ترين عارفان «مصلح» و از اجتماعي ترين شاعران روشن فكر و «منتقد» دنياست كه در حكايات پند آموزو شيرين مثنوي در كنار طرح مباحث ناب عرفاني با شيوه هاي مختلف، انتقاد واعتراض خود را از طبقات گوناگون جامعه زمان خويش ، براي اصلاح امور اجتماع نشان داده است. نگارنده در اين مقاله سعي كرده است كه نوع نگاه و نحوة برخورد اصلاحگرانة او با مفاسد، رياكاري ها، ناهنجاري ها، جهل و حماقت و خودپسندي هاي طبقات ممتاز اجتماع ؛ يعني حاكمان بي لياقت، قاضيان بي درايت وعاملان بي ديانت راكه عمدتاً به شكل داستان هاي طنزآميز در مثنوي آمده است، مورد بحث و بررسي قرار بدهد . ازجمله نتايج اين پژوهش مي توان به اين مهم اشاره كردكه مولوي بااشراف به عوامل مفاسداجتماعي وسياسي، ريشه اكثر آن هارادرجهل وحماقت وخودكامگي حكام وعمال بي كفايت آنان جستجومي كندو فقرو فاقه فرهنگي واقتصادي راازموجبات اساسي تداوم اين پليدي ها مي شمارد.