بررسي بخشي از قصايد صبوري خراساني

خراسان بزرگ، اين كهن دشت آريايي، در همۀ دوره ها، مشاهير و دانشمندان بزرگي را در خود پرورانده است و اين مشاهير از فردوسي گرفته تا مهدي اخوان ثالث، همه و همه در رشد و غناي فرهنگ و ادب ايران زمين كوشيده اند. در اين مقاله سعي شده يكي از مشاهير خراسان به نام ميرزا محمدكاظم صبوري(1259- 1322ق) معرفي شده و بخشي از آثار وي كه به صورت كتيبه در حرم رضوي نقش بسته است، مورد بررسي قرار گيرد. اين شاعر و مداح ائمه در دورۀ قاجار مي زيسته و لقب ملك الشعرايي آستان قدس را گرفته است. وي با اينكه يك ديوان شعر هم داشته، اما به شهرت درخوري نرسيده است. هدف اين مقاله علاوه بر بررسي علل عدم شهرت وي، بررسي و تتبع سروده هايي ست كه به صورت كتيبه در حرم مطهر رضوي(ع) نقش بسته است و رسيدن به جواب اين سوال كه: تا چه حد اين سروده ها متناسب با موقعيت مكاني خود هستند. از مهم ترين نتايج تحقيق مي توان گفت: قصايد صبوري هماهنگي فوق العاده اي چه در ساختار و چه در محتوا با مكان نسب كتيبه ها دارد.