نمايندگان سبك خراساني، رودكي و منوچهري، نمادي از شادابي ايرانيان و استمرار حيات زبان فارسي

آنچه در اين مقاله مورد بحث قرار گرفته تاثير سبك خراساني به خصوص تاثير دوتن از بزرگ شاعران اين سبك، رودكي و منوچهري در بيان اميد واري و طراوت و شادابي ايرانيان و استمرار حيات زبان فارسي مي باشد. استمرار شميم شادابي ايراني، حتّي از پس حوادث و ناملايمات ويرانگر زندگي اين مردم صبور، جرياني غالب و قابل توجّه داشت. اين روحيه، همان روحيّه اي است كه موجب حفظ زبان فارسي شد؛ همچنانكه عوامل بسياري، گاه دور از ذهن و گاه متضاد با فرهنگ همچون اعتراض يعقوب ليث به شاعري كه به زبان عربي مدحش كرده بود و يا اقدامات خاندان ساماني در ترجمه و اقدامات مثبت خانواده كاكويه در اصفهان كه دستور دادند بسياري از آثارپهلوي را به فارسي دري ترجمه كنند و ظهور و شعور بزرگمرد عرصه حماسه ايراني، حكيم فردوسي، كه شاهنامه اش، زير بناي هويّتي ايرانيان بود، همه اينها سبب اوج گرفتن زبان فارسي شد. در تمام دوره تسلّط عرب، از ابتدا تا اواسط قرن سوم هجري، مردم در بخش هاي مختلف ايران، به لهجه هاي محلّي تكلّم مي كرده اند و فرهنگ ايراني تفرقه اقوام و اختلافات بين آنها را جبران كرده است. تمايل ايرانيان به وحدت ملي ؛به صورت يگانگي زبان وانديشه در ادبيات فارسي جلوه گر گشت حتي نظامي با آنكه از مردم قفقاز بود ودرحاشية كشور؛ در سرزميني جدا مي زيست؛ جز اين نمي انديشد وايران را دل زمين خطاب كرده است. حماسه و حماسه پردازي، روحيه غالب در چنين عصر پرماجرايي بود و سرانجام با قدرت گرفتن خاندان ساماني، كه خانواده اي ايراني و شاعر نواز بودند، آرامشي در مسير فرهنگ پارسي پديد آمد و باعث ظهور بزرگ شاعراني مانند ابوشكوربلخي، رودكي و دقيقي شد.