بررسي و تحليل داستان پيرچنگي براساس نظريۀ گريماس

روايت‌شناسي و ساختارگرايي در عرصۀ ادبيات بر آن است تا به نظام حاكم بر انواع روايي و ساختار و بافت بنيادين روايت دست يابد. تلاش‎هاي برجسته و ارزشمندي در اين زمينه صورت گرفته است. يكي از اين تلاش‎ها، پژوهش‎هاي ژولين گريماس، زبان‎شناس، ساختارگرا و نشانه‎شناس ليتوانيايي به منظور بررسي انواع مختلف روايت، با ارائة الگوهاي معين و ثابت بوده است. او روايت‌شناسي را بر پايۀ ريخت‌شناسي حكايت پراپ استوار نموده است و با فراتر رفتن از دامنۀ مطالعات پراپ، منجر به پديد آمدن نظريۀ كنشي، زنجيره‎هاي روايي و مربّع معناشناسي شده است. در پژوهش حاصر، به بررسي و تحليل داستان پير چنگي از دفتر اوّل مثنوي مولوي براساس نظريه گريماس پرداخته شده است. هدف اين پژوهش، شناساندن هرچه بهتر نظريه گريماس و بررسي ميزان انطباق داستاني از مثنوي مولوي براساس آن نظريه و همچنين تحليل ساختار داستان پير چنگي بر پايه ي نظريه گريماس است. روش انجام پژوهش توصيفي- تحليلي است و نشان مي دهد كه ساختار روايي داستان پير چنگي با نظريه گريماس منطبق است.