جلوه هاي ادبيات پايداري در اشعار شاعران مشروطه با تأكيد بر بهار، عشقي، عارف قزويني، فرخي يزدي

اوضاع خاص سياسي و اجتماعي عصر مشروطه، سبب ظهور شاعراني شد كه مهم ترين مضامين شعري آنها، اشعار وطني و مهم ترين دغدغه شان، مبارزه با نيروهاي مستبد داخلي و خارجي بود كه استقلال و آزادي كشور را به مخاطره مي افكندند.در عصر مشروطه رخ دادهايي مانند جنگ جهاني اول، ورود استعمار انگليس و روس به ايران، استبداد داخلي، شكست‌هاي پي در پي از بيگانگان و جدا شدن قسمت‌هاي وسيعي از ايران زمين، جريان موسوم به روشن فكري و دين ستيزي، وجود حاكمان و دولتمردان نالايق و... توجه شعراي واقعي و فرزندان راستين ميهن را بيش از پيش به دفاع از حيثيت و كيان ايران زمين معطوف داشته و در نتيجه شاهد گسترش بي نظير مضامين و درون‌مايه‌هاي وطن دوستي، ميهن پرستي و پايداري در راه دفاع از سرزمين و ميهن در شعر و ادب اين دوره هستيم. مقاله‌ي حاضر درصدد است با بررسي شعر عصر مشروطه در ديوان برخي از مهم‌ترين شاعران اين دوره «ملك الشعراي بهار، ميرزاده عشقي، عارف قزويني، فرخي يزدي» و به بررسي و تحليل بازخورد مفهوم ميهن پرستي و دفاع از سرزمين در اشعار ايشان بپردازد. مبارزه با استبداد داخلي، دعوت به آزادي، پرهيز از تفرقه، ستايش اتحاد، قيام عليه استعمار خارجي، مخالفت با قراردادهاي يك جانبه و... از جمله مسائلي است كه در اين زمينه مورد بررسي و كنكاش قرار مي‌گيرد.