عنوان تئوري بررسي ديدگاه و ويژگي زباني و ادبي ناصر خسرو

ناصر خسرو، به عنوان شاعري بلند پايه و اخلاقي ،داراي اشعاري پر مايه و معنوي و با قوّت و عظمت، از قصيده سرايان نادر و درجۀ اوّل زبان فارسي است كه زبان شعر او، در سبك خراساني مشابه زبان شاعران دوره سامانيان چون رودكي ،عنصري و كسايي است كه دوري از مدح اميران بر جزالت شعر او افزوده است ايشان به عنوان نخستين گوينده كه شعر را در خدمت فكر اخلاقي واجتماعي و انديشه هاي مكتبي قرار داده ،به شمار آمده و با ارادت به علي (ع)سخنانش رنگ احتجاج فلسفي يا كلامي دارد و استفاده از استعارات بد يع و تشبيهات و بازيهاي لفظي و صورت هاي ادبي، تشخيص ،كنايه، مجاز و صناعات چون تلميح و جناس و تضاد و ... بر قدرت معناي شعر نسبت به لفظ افزوده است اين ژرف انديش خطّۀ يمگان در بهره يابي از مجازهاي خاصّ قرآن و گونه هاي بلاغت در نهج البلاغه و انتخاب اوزان، سر آمد شاعران است .شناخت علم فلسفه و پزشكي و زيست شناسي و نجوم و الهيّات و منطق بر شيوايي كلام او افزوده و تأثير سخن او را دو چندان ساخته است. به اعتقاد ناصر خسرو اعجاز كلام متّكي بر اعجاز ابوده و نگرش او بيشتر بر معنيست تا لفظ و تفكّر وسيع حكمت و تعقّل در شعر او ممانعتي در جلوه‌گري صور خيال و فنون زيبا شناختي ايجاد ننموده استاز ويژگي‌هاي ديگر شعر ناصر خسرو، قلّت هيجانات شاعرانه و خيالات باريك و دقيق ،به سبب قياسات و ادلّۀ منطقي، همراه با استنتاج هاي عقلي است كه ناشي از ذهن علمي و تأثير روش منطقيان در بيان مقاصد اوست كه اوصاف طبيعي را هم ،در حكم تشبيهي براي ورود در مباحث عقلي و مذهب اسماعيلي بكار مي‌گيرد.